Wszystkie przybory sanitarne zainstalowane w budynku muszą być podłączone do wewnętrznej instalacji kanalizacyjnej poprzez zamknięcia wodne popularnie nazywane syfonami.

Do zlewów można stosować syfony żeliwne (praktycznie już niestosowane), natomiast do zmywaków i zlewozmywaków – z tworzywa sztucznego. W umywalkach stosowane są syfony mosiężne pokryte warstwą chromo-niklową lub z tworzywa sztucznego. Do wanien kąpielowych stosuje się zestawy przelewowo-spustowe z tworzyw sztucznych. Kiedyś do odprowadzania wody z wanny stosowano syfony żeliwne nadstropowe lub wpusty podłogowe. Dziś takie rozwiązania nie są już stosowane.

Zamknięcie wodne, którego wysokość określa norma PN-EN 274: Zestawy odpływowe umywalek, bidetów i wanien kąpielowych – ogólne wymagania techniczne, powinno mieć według tej normy wysokość 50 mm. W pozostałych syfonach wynosi ono 75 mm. W wyżej wymienionej normie europejskiej dotyczącej wymagań dla elementów odpływowych, zróżnicowano wysokości zamknięcia wodnego w zależności od typu systemu instalacyjnego i są to: dla typu I i II wysokość zamknięcia wodnego powinna być nie mniejsza niż 50 mm, a dla typu III – nie mniejsza niż 75 mm. Ten słup wody w syfonie zabezpiecza pomieszczenia sanitarne przed wyziewami z kanalizacji przez okres 2 tygodni w temperaturze 20°C.

Syfon jest głównym miejscem gromadzenia się wszelkich zanieczyszczeń stałych i powstawania hałasów podczas spuszczania zużytej wody do podejścia kanalizacyjnego. Musi więc być niezawodny, mieć jak największą przepustowość, być bezpieczny dla użytkownika, trwały, wytrzymały na wysoką temperaturę (do 95°C) oraz łatwy w oczyszczeniu i montażu. Zestawy odpływowe stosowane do podłączenia zlewozmywaków oraz pralek automatycznych powinny być bezwzględnie wykonane z materiałów odpornych na wysoką temperaturę. Takimi doskonałymi materiałami do budowy zestawów odpływowych są: polipropylen, polietylen wysokiej gęstości (HD-PE), ABS oraz stal nierdzewna. Charakteryzują się one dużą odpornością na różnego rodzaju chemiczne substancje agresywne zawarte w ściekach. Wymaganie to dotyczy również materiałów uszczelniających te konstrukcje, w tym uszczelek. Pralka automatyczna może generować w cyklu pralniczym bardzo wysoką temperaturę, która może spowodować deformację zestawu odpływowego oraz zmiękczenie uszczelek, a w konsekwencji rozszczelnienie syfonu. Bardzo często też do komory zlewozmywaka wylewa się wrzątek.

Jak było kiedyś – trochę historii
Zamknięcia wodne (tzw. syfony) wykonywano z kamionki, porcelany, żeliwa, żeliwa polewanego, ołowiu i mosiądzu poniklowanego. Montowane były tuż za przyborem sanitarnym i miały kształt litery S lub U. W zlewach i zmywakach (rzadziej) oraz wannach (najczęściej) odpływ wody do syfonu odbywał się przez kratkę o otworach 5 mm lub mniejszych. Miało to na celu zabezpieczenie syfonu przed zanieczyszczeniem oraz powodowało rozbicie strumienia wypływającej wody zwalniając jednocześnie jej wypływ z syfonu. Wskutek tego nie tworzył się słup wody, który spadając mógł się stać przyczyną wyssania wody z syfonu. Teoria taka może była i słuszna jak na owe czasy, jednak z jej realizacją było znacznie gorzej. Tego typu rozwiązania konstrukcyjne są do dziś dnia zmorą wielu mieszkań w starym budownictwie z lat 50., 60., i 70.

Odpływ z wanny
Kilkadziesiąt lat temu większość produkowanych wanien wykonana była z żeliwa. Były to konstrukcje ciężkie i mało stabilne. Wanna taka najczęściej obudowywana była cegłami lub gazobetonem. W pobliżu jej odpływu często pozostawiało się otwór rewizyjny, aby umożliwić dostęp do wpustu podłogowego. Takie rozwiązanie umożliwiało dostęp do zamknięcia wodnego usytuowanego w stropie, a po zdjęciu kratki żeliwnej można było wprowadzić spiralę hydrauliczną do podejścia kanalizacyjnego. Przelew wykonany był najczęściej z tworzywa sztucznego. Do przelewu podłączony był wąż z igielitu odprowadzający nadmiar wody z wanny do zaworu spustowego zamykanego gumowym korkiem. Zawór spustowy wykonany był z tworzywa sztucznego lub stopu cynku i aluminium. Wlot zaworu miał gęstą siatkę, której zadaniem było wyłapanie większych zanieczyszczeń. Po kilkuletniej eksploatacji wylot z zaworu spustowego nad podłogą był oblepiony brudem, włosami, tłuszczem, pajęczynami i wszystkim tym, co zdołało się przedostać z pomieszczenia przez otwór rewizyjny. Warto również wspomnieć, że miejsce pod wanną było często schowkiem do przechowywania różnych niepotrzebnych rzeczy z łazienki. Rozpryskująca i rozlewająca się woda pod wanną tworzyła cuchnącą kałużę. W przypadku nieprawidłowego uszczelnienia wpustu w stropie lub występowania pęknięć w posadzce pod wanną, ścieki przedostawały się do niższej kondygnacji. Takie rozwiązania odpływu wody z wanny znajdują się nadal w wielu budynkach. Nowością w latach 70. stał się żeliwny syfon nadstropowy z korkami rewizyjnymi. Odpływ z tego syfonu zazwyczaj wykonywano z rur stalowych ø2” oraz przy użyciu gwintowanych kolan ze staliwa o kącie 90°. Całość odpływu wprowadzana była do pionu przy użyciu ogólnie dostępnych materiałów uszczelniających.

Zmywaki kuchenne i zlewozmywaki
Zlewy wykonywane były najczęściej z żeliwa lub z blachy stalowej wewnątrz emaliowanej lub fajansu. W laboratoriach najczęściej instalowane były zlewy kamionkowe. Zlewy powinny były mieć w dnie sitka do zatrzymywania części stałych. Podłączenie tych konstrukcji do podejścia kanalizacyjnego odbywało się przy pomocy syfonów zlewowych w kształcie litery U lub S, wykonanych z żeliwa. Do podłączenia zlewów najczęściej wykorzystywano syfony wyposażone w kielichy. Produkowane również były syfony zlewowe bezkielichowe żeliwne o średnicy 50 mm w oparciu o wycofaną już normę PN-57/H75210. Połączenia przewodów żeliwnych z tymi przyborami uszczelniało się sznurem smołowanym (bardzo toksycznym) na głębokość połowy kielicha. Następnie upychało się cienką warstwę izolującą ze sznura białego, a całość zakrywało się zaprawą cementową lub folią aluminiową.

Syfony do umywalek fajansowych
Zamknięcie hydrauliczne stosowane było zwykle w formie syfonu butelkowego. Korpus syfonu wykonany był ze stopu cynkowo-aluminiowego, a osadnik – w kształcie kubka z kruchego ebonitu. Zawór spustowy nie miał rusztu wyłapującego większe zanieczyszczenia, przez co syfon często się zapychał. Rozkręcenie tej konstrukcji w celu jej udrożnienia wymagało klucza nastawnego o bardzo dużym rozstawie. Często podczas demontażu dochodziło do uszkodzenia ebonitowego osadnika.

W syfonach brodzikowych bardzo istotną rolę odgrywa wielkość wypływu w l/s. Większość brodzików to konstrukcje o niewielkiej wysokości, w których instalowane są zestawy odpływowe o średnicy 90 mm. Natomiast konstrukcje wyższe mają w swoim dnie otwory o średnicy 50 mm. Korpusy tych urządzeń powinny być wykonane z materiałów odpornych na wysokie obciążenia i naciski (polipropylen, ABS). Ze względu na problemy z dojściem do zamknięcia wodnego w celu jego oczyszczenia w już zamontowanym brodziku powinny to być konstrukcje z „możliwością czyszczenia od góry”. Gromadzące się w zamknięciu włosy i zanieczyszczenia można usunąć ręcznie przez otwór wlotowy po wyjęciu przesłony wewnętrznej. Wyjęcie zamknięcia wodnego od góry pozwala również na wprowadzenie spirali hydraulicznej do podejścia kanalizacyjnego w celu jego udrożnienia.