Drukuj
Nadrzędna kategoria: Artykuły tematyczne

58


Na łączny przychód związany z wytwarzaniem energii elektrycznej wytwarzanej z odnawialnego źródła energii mają wpływ dwa składniki: cena zakupu tej energii elektrycznej przez tzw. sprzedawcę z urzędu i system wsparcia dla OZE polegający na wydawaniu producentom takiej energii tzw. świadectw pochodzenia.

 

Tytułem wstępu

Sprzedawca z urzędu jest obowiązany do zakupu energii elektrycznej wytworzonej w odnawialnych źródłach energii, przyłączonych do sieci znajdujących się w obszarze działania sprzedawcy z urzędu, oferowanej przez przedsiębiorstwa energetyczne, które uzyskały koncesje na jej wytwarzanie; zakup ten odbywa się po średniej cenie sprzedaży energii elektrycznej w poprzednim roku kalendarzowym.

Potwierdzeniem wytworzenia energii elektrycznej w odnawialnym źródle energii jest świadectwo pochodzenia tej energii. Jest ono wydawane przez Prezesa URE na wniosek przedsiębiorstwa energetycznego zajmującego się wytwarzaniem energii elektrycznej w odnawialnych źródłach energii złożony za pośrednictwem operatora systemu elektroenergetycznego. Świadectwo takie jest wydawane w terminie 14 dni od otrzymania przez Prezesa URE przedmiotowego wniosku.

W celu optymalizacji istniejącego sytemu wsparcia w projekcie ustawy założono, iż konieczna jest modyfikacja mechanizmu świadectw pochodzenia w taki sposób, aby dla każdej z technologii ustalić inny minimalny gwarantowany poziom pomocy finansowej. Taka optymalizacja zapewni bardziej zrównoważony rozwój źródeł opartych o wszystkie technologie OZE oraz pozwoli kierować wsparcie dla tych technologii, które najbardziej go potrzebują.

Dane szacunkowe

Szacując koszty wsparcia wynikające z wprowadzenia nowego systemu taryf gwarantowanych, Ministerstwo Gospodarki założyło, iż wsparcie jednostkowe od roku 2014 będzie miało charakter malejący: dla fotowoltaiki – 5%/rok, dla biogazowni – 2%/rok, dla energetyki wiatrowej – 2%/rok, dla energetyki wodnej – 1%/rok.

Ponadto optymalizacja systemu pociągnie za sobą korzyści i oszczędności w zakresie systemu wsparcia dla odnawialnych źródeł energii, a zatem także zmniejszenie obciążeń dla odbiorcy końcowego. Wprowadzony mechanizm polegający na zróżnicowaniu poziomu wsparcia poprzez współczynniki korekcyjne oraz zmiana zasady wyliczania opłaty zastępczej wprowadzi znaczne oszczędności oraz pozwoli na skierowanie wsparcia dla innowacyjnych technologii, które do tej pory nie miały szans na rozwój.

Założono, że optymalizacja systemu wsparcia spowoduje, iż ilość energii wytwarzanej w instalacjach korzystających z mechanizmu świadectw pochodzenia spadnie na rzecz energii wytwarzanej w mikro instalacjach. Takie działanie spowoduje spadek liczby świadectw pochodzenia (za tą energię, która zostanie obłożona taryfą stałą) i w konsekwencji obniży całkowitą liczbę świadectw w systemie.

Uwzględniając ww. szacunki dotyczące systemu świadectw pochodzenia, a także zmiany sposobu wyliczania opłaty zastępczej (przyjęto 286,74 zł/MWh, jako stałą wartość opłaty zastępczej), obliczono całkowity koszt zoptymalizowanego systemu świadectw pochodzenia w perspektywie do roku 2020. Założono, że zmieniony system będzie funkcjonował od 2013 r.

Całkowity koszt wsparcia dla wytwórców energii elektrycznej z odnawialnych źródeł energii w Polsce będzie sumą kosztów związanych ze zmienionym systemem świadectw pochodzenia oraz kosztów związanych z wprowadzeniem uzupełniającego systemu taryf stałych. Poniższa tabela wskazuje całkowite koszty zoptymalizowanego systemu na lata 2012-2020.Konkluzje:Kluczowym założeniem projektu ustawy o odnawialnych źródłach energii jest, aby system wsparcia dla wytwórców energii elektrycznej i ciepła lub chłodu z OZE był długofalowy. Wzmocniono i udoskonalono obecny system, poprzez wydłużenie okresu wsparcia na przynajmniej 15 lat, liczonych od daty oddania inwestycji do użytkowania, z wyłączeniem spalania wielopaliwowego. Zmodyfikowano obecny system, poprzez wprowadzenie tzw. współczynnika korekcyjnego zasady naliczania podstawowe go świadectwa pochodzenia z tytułu wytworzonej energii w zależności od rodzaju instalacji OZE, jej mocy oraz daty oddania jej do użytkowania.

Konkluzje:

Ze wstępnych analiz Ministerstwa Gospodarki wynika, że stopniowe kierowanie strumienia biomasy stałej z dotychczasowych procesów współspalania biomasy z węglem w elektrowniach oraz elektrociepłowniach do przemysłowych instalacji odnawialnych źródeł energii, w których biomasa spalana jest w układach dedykowanych lub w układach 30 hybrydowych w wysoko sprawnej kogeneracji (CHP) spowoduje znaczące oszczędności paliwa w związku z wyższą sprawnością przetwarzania paliwa na energię. Powyższe umożliwi realizację celów zawartych w KPD, a także znacząco poprawi bezpieczeństwo energetyczne poprzez ograniczenie importu biomasy.

Obowiązek utworzenia krajowego systemu certyfikacji lub równoważnych systemów kwalifikowania instalatorów małych kotłów i pieców na biomasę, systemów fotowoltaicznych i systemów ciepła słonecznego, płytkich systemów geotermalnych oraz pomp ciepła


Obowiązek ten wynika z przepisu art. 14 ust. 3 Dyrektywy 2009/28/WE. Obecnie w polskim systemie prawnym nie występuje odrębna procedura certyfikowania instalatorów ww. urządzeń i systemów.

Obowiązująca procedura potwierdzania kwalifikacji osób zajmujących się eksploatacją urządzeń, instalacji i sieci elektroenergetycznych wytwarzających, przetwarzających, przesyłających i zużywających energię elektryczną, ciepło i paliwa gazowe, jest określona w rozporządzeniu Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 28 kwietnia 2003 r. w sprawie szczegółowych zasad stwierdzania posiadania kwalifikacji przez osoby zajmujące się eksploatacją urządzeń, instalacji i sieci (DzU Nr 89, poz. 828 oraz z 2005 r. Nr 141, poz. 1189).Osoba ubiegająca się o certyfikat musi spełniać następujące wymagania:

1) ma pełną zdolność do czynności prawnych oraz korzysta z pełni praw publicznych;

2) posiada wykształcenie minimum zasadnicze zawodowe lub równoważne w zakresie instalowania urządzeń i instalacji: sanitarnych, energetycznych, grzewczych, chłodniczych lub elektrycznych;

3) posiada udokumentowane trzyletnie doświadczenie zawodowe w zakresie instalowania lub modernizacji urządzeń i instalacji: sanitarnych, energetycznych, grzewczych, chłodniczych lub elektrycznych;

4) nie była skazana prawomocnym wyrokiem sądu za przestępstwo umyślne przeciwko wiarygodności dokumentów i obrotowi gospodarczemu;

5) odbyła szkolenie podstawowe dla osób ubiegających się o wydanie certyfikatu instalatora mikroinstalacji lub małej instalacji, zwanego „certyfikatem”, poświadczone zaświadczeniem, przeprowadzone przez akredytowanego organizatora szkoleń, w zakresie dotyczącym instalowania danego rodzaju instalacji;

6) złożyła z wynikiem pozytywnym egzamin, poświadczony świadectwem, przeprowadzony przez komisję egzaminacyjną, odpowiednio dla danego rodzaju instalacji, nie później niż w terminie 12 miesięcy od dnia ukończenia szkolenia podstawowego.

Certyfikat będzie ważny przez 5 lat. Po tym czasie konieczne jest odbycie szkolenia uzupełniającego w celu przedłużenia ważności certyfikatu. Organizatorami szkoleń będą mogły być podmioty, które uzyskają akredytację udzieloną przez Prezesa Urzędu Dozoru Technicznego (UDT).Prezes UDT będzie prowadził w systemie informatycznym rejestry:

1) certyfikowanych instalatorów, certyfikatów i wtórników,

2) akredytowanych organizatorów szkoleń.

...pełna wersja artykułu w PI 12/12