Drukuj
Nadrzędna kategoria: Artykuły tematyczne

Od 27 września 2011 roku obowiązuje rozporządzenie Ministra Środowiska w sprawie procentowego udziału uprawnień do emisji, jakie w okresie rozliczeniowym rozpoczynającym się od 1 stycznia 2013 r. mogą zostać przyznane instalacjom objętym systemem handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych.

2012 03 56


Handel uprawnieniami
W obowiązującym rozporządzeniu chodzi o instalacje, w których jest prowadzona działalność powodująca emisję gazów cieplarnianych oraz które spełniają wartości progowe odniesione do zdolności produkcyjnych określonych w części B załącznika do ustawy z dnia 28 kwietnia 2011 r. o systemie handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych. Natomiast okres rozliczeniowy, którego dotyczą nowe przepisy obejmuje lata 2013-2020.

Procentowy udział uprawnień do emisji
Procentowy udział uprawnień do emisji, określa się odrębnie dla:
◗ instalacji spalania paliw, z wyjątkiem instalacji spalania odpadów niebezpiecznych lub komunalnych o nominalnej mocy cieplnej powyżej 20 MW, wytwarzających energię elektryczną, które funkcjonowały przed dniem 31 grudnia 2008 r. lub w odniesieniu do których proces inwestycyjny faktycznie rozpoczęto do tego dnia;
◗ instalacji należących do sektora lub podsektora uznawanego za narażony na znaczące ryzyko ucieczki emisji. Prawo wspólnotowe odnosi się do ochrony klimatu

Prawo wspólnotowe odnosi się do ochrony klimatu
Prawo wspólnotowe odnosi się do ochrony klimatu, zarówno w kontekście przyjęcia postanowień umów międzynarodowych, jak i w nawiązaniu do tychże umów określenia odrębnego reżimu prawnego w tym zakresie.
Wspólnota, decyzją Rady 94/69/UE zatwierdziła ramową konwencję Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu, która sporządzona została w Nowym Jorku 9 maja 1992 r., natomiast podpisana 5 czerwca 1992 r. w trakcie Konferencji Środowisko i Rozwój w Rio de Janeiro. Także uzupełniający w stosunku do konwencji, przyjęty na trzeciej konferencji stron 11 grudnia 1997 r. w Kioto bardziej szczegółowy i zawierający surowsze zobowiązania protokół, został przez Wspólnotę przyjęty decyzją Rady 2002/358/UE.
Protokół ten zmierza już nie tylko do stabilizacji emisji gazów cieplarnianych, ale do jej ograniczenia i redukcji. Protokół dotyczy sześciu gazów cieplarnianych: dwutlenku węgla, metanu, podtlenku azotu, sześciofluorku siarki, fluorowęglowodorów oraz perfluorowęglowodorów.
Celem jest redukcja zagregowanej antropogenicznej emisji tych gazów w latach 2008-2012 średnio o 5% w stosunku do roku bazowego. Dla pierwszych trzech wyżej wymienionych gazów, jako rok bazowy przyjęto 1990. W załączniku B do protokołu skonkretyzowano zobowiązania w zakresie emisji gazów cieplarnianych dla każdego państwa, przy czym dla Wspólnoty Europejskiej redukcja wynosi 8%. Wspólnota Europejska zgodnie z postanowieniami art. 4 Protokołu może wspólnie wypełniać swoje zobowiązania w zakresie ograniczenia emisji. Podział zobowiązań na poszczególne państwa dokonywany jest wówczas przez samą Wspólnotę.
Porozumienie w tym zakresie przyjęte zostało przez Radę 16 czerwca 1998 r. Zgodnie z nim określono następujące limity emisji dla poszczególnych państw: Austria -13%, Belgia -7,5%, Dania -21%, Finlandia 0%, Francja 0%, Niemcy -21%, Grecja +25%, Irlandia +13%, Włochy -6,5%, Luksemburg -28%, Holandia -6%, Portugalia +27%, Hiszpania +15%, Szwecja +4%, Wielka Brytania -12,5%.

2012 03 57


Realizację ustaleń zawartych w Protokole z Kioto Wspólnota Europejska wdraża poprzez dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2003/87/UE z dnia 13 października 2003 r. ustanawiającą system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych wewnątrz Wspólnoty i zmieniającą dyrektywę Rady 96/61/UE.
Dyrektywa ma za zadanie ochronę środowiska, ale przyjmuje się, że jej efektem będzie też osłabienie konkurencyjności gospodarczej i zmniejszenie poziomu rozwoju gospodarczego. Stąd przyjęte w niej rozwiązania mają swoje podłoże ekonomiczne, prowadząc do uzyskiwania jak największych efektów przy jak najmniejszych kosztach. Zakłada się, że redukcja emisji będzie prowadzona tam, gdzie będzie to najtańsze we Wspólnocie.
Celem dyrektywy jest ustanowienie systemu handlu przydziałami na emisję gazów cieplarnianych we Wspólnocie po to, aby promować redukcję emisji gazów cieplarnianych w najbardziej efektywny kosztowo i gospodarczo sposób. System przyjęty w dyrektywie opiera się na konieczności uzyskania zezwolenia na emisję gazów cieplarnianych oraz przydziałów na tę emisję. Jedynym gazem, którego emisja będzie podlegała procedurom określonym w dyrektywie jest jak na razie dwutlenek węgla.
Jedna z najważniejszych regulacji zawartych w dyrektywie umożliwia przekazywanie przydziałów pomiędzy osobami fizycznymi i prawnymi w ramach Wspólnoty. W ten sposób możliwe będzie ich nabywanie na rynku, jak też podejmowanie działań mających na celu w jak najtańszy sposób spełnienie wymogów Protokołu z Kioto (jeśli inwestycja w innej instalacji będzie tańsza można ją tam przeprowadzić, przenosząc przydział na inną).
Umożliwiono też państwom unieważnienie przydziałów na żądanie osoby posiadającej je. Daje to możliwość zakupu przydziałów na rynku np. organizacjom proekologicznym w celu zmniejszenia emisji gazów cieplarnianych. Jednakże pamiętać trzeba o tym, że przydziały wydawane są na określony czas – pięcioletni okres. Rynek przepływu przydziałów pozostaje szczegółowo nieuregulowany, pozwalając stosować do niego dziś obowiązujące przepisy dotyczące obrotu gospodarczego.

...pełna wersja artykułu w PI 3/12