envelope redakcja@polskiinstalator.com.pl home ul. Wąski Jar 9
02-786 Warszawa

Advertisement











Podczas projektowania czy realizacji systemów zapobiegania zadymieniu warto zwrócić uwagę na kilka aspektów mających istotny wpływ na ich skuteczność w ochronie dróg ewakuacji. A jeśli okaże się to konieczne – zmienić dotychczasowe przyzwyczajenia lub nawet przeciwstawić się oczekiwaniom inwestora.


Uregulowania przedstawione w WT wskazują na możliwość stosowania systemów zapobiegania zadymieniu w budynkach niskich i średniowysokich (oraz w wysokich budynkach mieszkalnych i PM) oraz wprowadzają obowiązek ich stosowania w obiektach wysokich i wysokościowych. Zgodnie z przepisami urządzenia służące zabezpieczeniu przed zadymieniem, w przeciwieństwie do systemów oddymiania, przypisane są do konkretnych przestrzeni budynku (tzw. przestrzeni chronionych), a o ich prawidłowym funkcjonowaniu decyduje bardzo wiele zmiennych, takich jak środowisko pracy, sposób i warunki wykorzystywania obiektu, nie ujęte standardami projektowymi warunki fizyczne itd.

W praktyce oznacza to, że każdy obiekt, który powinien zostać wyposażony w system zapobiegania zadymieniu, wymaga indywidualnego podejścia projektowego, z pełną analizą jego specyficznych uwarunkowań, a konstrukcja skutecznej instalacji wcale nie jest tak prosta, jak wynika to z opisu samych założeń do funkcjonowania układu.

a) i b) Zasada działania systemu przerzutu mechanicznego powietrza w obrębie przedsionka p.pożarowego


Funkcje systemów zapobiegania zadymieniu

Układy zapobiegania zadymieniu funkcjonują w powiązaniu z konkretnym obiektem i aby osiągnąć zakładaną skuteczność, muszą mieć zdolność adaptacji do tego ściśle określonego, ale zmiennego w czasie środowiska pracy. Chodzi tu o tzw. stabilność hydrauliczną budynku, czyli m.in. o indywidualny charakter poziomu nieszczelności, układu architektury wewnętrznej budynku czy sposobu wykończenia wnętrza i materiałów wykorzystanych do tego celu. Jednocześnie, ochrona przed zadymieniem dróg ewakuacji wymaga od układów napowietrzających, aby realizowały dwa scenariusze:

- stabilizacji nadciśnienia w całej wysokości szczelnej klatki schodowej (podczas gdy prowadzące na nią drzwi pozostają zamknięte);
- utrzymania ukierunkowanego przepływu powietrza w drzwiach otwartych na kondygnacji objętej pożarem (w czasie, kiedy uciekający ludzie przedostają się na pionowe drogi ewakuacji).

Oba te scenariusze muszą występować naprzemiennie, a system różnicowania ciśnienia musi mieć zdolność do szybkiej (w czasie 3-5 s) zmiany parametrów pracy. Ponadto realizacja funkcji stabilizacji ciśnienia musi gwarantować, że na żadnej kondygnacji budynku siła potrzebna do otwarcia drzwi nie przekroczy dopuszczalnej wartości 100 N. Oznacza to, że w zależności od siły samozamykacza i wielkości drzwi, maksymalny poziom nadciśnienia w przestrzeni chronionej wynosi 60-80 Pa. Realizacja wszystkich przedstawionych powyżej celów projektowych wymaga wyboru dopasowanego do konkretnego obiektu systemu różnicowania ciśnienia.

Zadania systemów różnicowania ciśnienia

1) Należy wytworzyć i utrzymać stabilne nadciśnienie w trzonie klatki schodowej w stosunku do przestrzeni otaczającej. Zadanie to jest realizowane w czasie, gdy klatka schodowa pozostaje zamknięta, tzn. wszystkie prowadzące na nią drzwi są zamknięte. Bezpieczna wielkość nadciśnienia waha się od 30 do 80 Pa.

2) Należy chronić trzon klatki schodowej podczas prowadzenia ewakuacji i akcji ratowniczej. Realizacja tego warunku jest możliwa, jeżeli w otwartych drzwiach pomiędzy przestrzenią chronioną i niechronioną nadciśnieniem (np. klatką schodową i korytarzem) utrzymana zostanie minimalna, określona doświadczalnie prędkość przepływu powietrza – powinna ona wynosić od 1 do 2 m/s.

Realizacja zadań podczas pożaru: 1 -> 2 -> 1 -> 2

3) Utrzymanie nadciśnienia na klatce schodowej na takim poziomie, aby uciekający ludzie mogli się do niej dostać. Zadanie to wyraża się siłą potrzebną do otwarcia drzwi, określoną na maks. 100 N.

4) System w krótkim czasie musi powrócić do funkcji utrzymania nadciśnienia w trzonie klatki schodowej po każdorazowym zamknięciu drzwi ewakuacyjnych.

 

 

Grzegorz Kubicki

O problemach projektowych i sposobach i rozwiązania można przeczytać w PI 2/2014.

 


 

pi